Nie będzie tu naprawdę bliskich portretów maskonurów, ani pięknego widoku na latarnię morską, bo Mykines to wyspa która mnie pokonała. Na zdjęciach zupełnie tego nie widać, ale dla osób z silnym lękiem wysokości już nawet początek tamtejszej trasy jest trudny. Krawędź zawsze gdzieś blisko, do tego najbardziej szalony wiatr jaki spotkaliśmy na wyspach, który potęguje zupełnie bezsensowne poczucie że zaraz spadnę z klifu, i to wszystko wystarczyło, żeby jednak zawrócić do wioski. Dla osób, które nie znają tego strachu, podejrzewam, że rzeczywiście jest to jeden z najlepszych punktów wizyty na Wyspach. Miasteczko co prawda jest też wyjątkowo urokliwe i jeśli komuś marzą się portrety na tle typowych trawiastych domów to właśnie tam, ale z drugiej strony jest to niestety zdecydowanie jedno z bardziej turystycznych miejsc. Jedyny poranny prom przywozi codziennie nową grupę turystów, zostaną tam do 16, kiedy to odpływa jedyny powrotny prom, w międzyczasie wszyscy zgodnym rządkiem idą na szlak do latarni, a później wracają do miasteczka na kawę i do sklepu z pamiątkami. Nie do końca czuć więc ten typowy farerski spokój i odosobnienie, może jest inaczej kiedy zła pogoda odetnie na moment drogę ucieczki i trzeba zostać na wyspie dłużej niż tylko te kilka godzin.
No Comments